Wyszukaj na stronie

Trzy cielaki przyszły na świat w Słopsku, w gospodarstwie Zbigniewa Garlickiego w piątek, 22 maja. To niemal cud natury, bo trojaczki zdarzają się niezwykle rzadko. Radość psuje jednak fakt, że życie ich matki - młodej jałówki jest zagrożone. Cieliła się bowiem bez pomocy weterynarza, którego, mimo kilkakrotnych prób, nie udało się gospodarzowi sprowadzić.
- Żaden weterynarz nie chciał przyjechać – żali się Zbigniew Garlicki. - Objeździłem, telefony powyłączane. Pomagaliśmy jej, jak mogliśmy, bo sama by się nigdy nie ocieliła. Weterynarz dopiero w poniedziałek przyjechał. Do krowy i konia weterynarze nie chcą przyjeżdżać. Tylko kropelki pieskom podają.
Młoda jałówka, dla której był to pierwszy poród, jest bardzo osłabiona. Gospodarz martwi się, że nie przeżyje. - Jak padnie krowa, to i cielaki pewnie padną - mówi. - Kupiłem mleko proszkowane, ale jeszcze za wcześnie, żeby można je było nim nakarmić. Na razie mleko przywożę im od innej krowy.
Trojaczki wśród krów zdarzają się niezwykle rzadko, podobno raz na 500 porodów. Zbigniew Garlicki gospodarstwo prowadzi od 16 lat, ale o trojaczkach do tej pory nie słyszał. – Spodziewałem się, że będzie miała dwa cielaki, bo taka tęga była. Ale trzech, to nie. Nawet weterynarz powiedział, że pierwszy raz spotkał się z takim przypadkiem, a pracuje ponad 40 lat.
Drugi raz z trojaczkami u krów spotkał się Powiatowy Lekarz Weterynarii Edmund Matey, którego zapytaliśmy, dlaczego weterynarze w powiecie wyszkowskim nie pełnią dyżurów, by w tak trudnych sytuacjach rolnicy zawsze mieli zapewnioną fachową pomoc. - Dyżury to poprzednia epoka. Upadły, bo nie ma miejsca i kogoś, kto by za dyżury lekarzom płacił – odpowiada.
24-godzinne dyżury pełnią tylko weterynaryjne kliniki i lecznice. Na terenie powiatu wyszkowskiego jest kilkanaście gabinetów weterynaryjnych, w tym jeden w gminie Zabrodzie, i jedna przychodnia. Do pełnienia dyżurów więc nie są zobowiązani. Najbliższa lecznica znajduje się w Pułtusku i, oczywiście, Warszawie.
Edmund Matey jest jednak zdziwiony, że gospodarzowi nie udało się sprowadzić weterynarza. - Nie wierzę, że gdyby ten pan dotarł do wszystkich kolegów z powiatu, nie uzyskałby pomocy. Przy gabinetach są wykazy, gdzie jeszcze przyjmują weterynarze – zapewnia.
- Mieliśmy tu kiedyś lecznicę, ale ją sprzedali – mówi Zbigniew Garlicki. Potwierdza to Edmund Matey. Przekonywał kiedyś władze gminy do stworzenia warunków, które zachęciłyby drugiego weterynarza do podjęcia pracy. Z pewnością znacznie ułatwiłoby to dostęp do weterynaryjnej pomocy.

Wróć do listy artykulów z tego wydania