Wyszukaj na stronie

Spotkanie z Andrzejem Stasiukiem – pisarzem, poetą, publicystą, eseistą, dramaturgiem, laureatem wielu nagród literackich (Nagroda Nike za Jadąc do Babadag, im. Arkadego Fiedlera - Bursztynowy Motyl za Fado) rozpoczęło Wyszkowskie Spotkania z Książką.
- Przyjechałem tu porozmawiać  z państwem – powtarzał kilkakrotnie pisarz.
Otwarcie Spotkań i przyjazd po kilkuletnich staraniach Andrzeja Stasiuka obecni uczcili lampką czerwonego wina, a pisarz szklaneczką wody.
Andrzej Stasiuk urodził się 25 września 1960 r. w Warszawie. Od 1987 r. mieszka w Beskidzie Niskim, we wsi Czarne k. Wołowca (pow. gorlicki). Właśnie od nazwy wsi pochodzi nazwą wydawnictwa, które założył. - Warszawa nie jest moim miastem, przyjeżdżam jak do obcego, ale strasznie mi się podoba i myślę, by przyjechać na dłużej, poznać od nowa - wyznał.
Z czułością mówił o Ślężanach, wsi w pow. wołomińskim, po drugiej stronie Bugu, w której mieszkała jego babcia i skąd, jako mały chłopiec, podziwiał wieże neogotyckiego kościoła w Popowie Kościelnym. 
-  Jestem dzieckiem mazowieckich pastwisk. To Popowo i ten pejzaż to jest coś zniewalającego. Zawsze mnie kręciły łąki nad Bugiem. Uważam, że polski pejzaż jest kapitalny. Nie dam się wpuścić w podział świata na lepszy i gorszy. Czasami używam tego jako prowokacji.
- Opowiadał pan, że chcą panu przypiąć etykietkę, że jest pan antyzachodni. A takiej etykietki nie przyklejają, że jest pan antypolski? – dociekała prowadząca spotkanie dyrektorka biblioteki Małgo-rzata Ślesik - Nasiadko.
- Nie wiem. Mogę być antypolski, nie interesują mnie etykietki. Mam oszczędną refleksję na temat polskości. Nie jestem zapalonym patriotą polskim, ja  jestem z chłopów. Nie szalałbym z tą polskością. Polskość jako chleb powszedni całego narodu jest XIX-wiecznym zjawiskiem. (...) Pytanie o Polskę jest dotykaniem intymności. Ja w Niemczech jestem większym Polakiem niż w Polsce.
- Ja jestem melancholikiem – mówił o sobie. - Melancholicy są zanurzeni w przeszłości. Jak sobie przypominam, wszyscy wielcy pisarze byli opętani przeszłością. Prawdziwe pisarstwo jest zawsze wspomnieniem, lamentem za tym, co odeszło.
- Najfajniej pisze się trzy książki naraz – odpowiadał na pytanie, jak powstają jego utwory. - Muszę mieć płodozmian. Piszę komputerowo. Pisanie ręczne skończyło się bezpowrotnie 7 lat temu.
Czytelnicy powiedzieli mu dużo komplementów, zadali wiele pytań.
- Cieszę się, że wreszcie spotkałam kogoś, kto podobnie myśli o tożsamości narodowej – stwierdziła jedna z nich. – Bo już przestałam się doszukiwać własnej tożsamości. Bo nie tożsamość narodowa jest ważna, tylko człowiek jako taki. Czy na naszych terenach, gdzie się przewaliło tyle wojen, tyle okupacji, dałoby się jeszcze znaleźć kogoś czystej krwi?
- Nie sądzę – odpowiedział pisarz. – Tożsamość narodowa jest jednym z wielu składników naszej tożsamości. Ja nie myślę o swojej tożsamości narodowej w kraju, nie zaprzątam nią sobie głowy, nie muszę się nią podpierać. Jak jadę do Niemiec, jestem większym Polakiem, podobnie, jak jadę do Rosji.
- Napisał pan w swojej książce „Podróż jest stosunkowo zdrowym rodzajem narkotyku” – przypomniała jedna z czytelniczek. – Czy ten narkotyk zmienia pana widzenie świata?
- Podróże zmieniają. Jak się wraca z Bałkanów po miesiącu, to człowiek wie, że w fajnym kraju żyje, że ta Polska jest ok. 
- Ja przez te 20 lat zdziwaczałem – podsumował swój pobyt w Beskidzie. - Zbudowałem sobie szałas 200 metrów od domu, żeby wychodzić do pracy. Moje kobiety to zaakceptowały.
Lubi czytać książki Andrieja Płatonowa, Samuela Becketta i Zygmunta Haupta, ze współczesnych polskich pisarzy – Doroty Masłowskiej.        

Wróć do listy artykulów z tego wydania