Wyszukaj na stronie

Jednocześnie przedłuża młodość, wzmacnia odporność i poprawia samopoczucie -  skuteczniej niż jakiekolwiek inne lekarstwo! Na poszukiwanie mitycznej „Witaminy M” zabrała publiczność Rewia Dziecięca „Sylaba” podczas swojej kolejnej, już 26., premiery. Koncert odbył się w niedzielę, 7 marca w WOK Hutnik.
Program składał się z pięciu części, a każda z nich rozpoczynała się fabularyzowaną scenką. Część pierwsza parodiowała znany program TVN „Mam talent” (w eliminacjach do niego brała udział również „Sylaba”), który w sylabowym wydaniu otrzymał nazwę: „Ty masz talent, ja mam romans”, a rolę prowadzącego i jedynego jurora pełnił jednocześnie Kuba Powiatowy. Wśród przesłuchiwanych kandydatów, oprócz śpiewaczki ludowej z zacięciem artystycznym i młodej dziewczyny tańczącej walec (drogowy), pojawiła się oczywiście rewia „Sylaba”. Występ dziewcząt był prawdziwą mieszanką wybuchową. Rozpoczęły, zainicjowanym już wcześniej motywem ludowym, aby niebywale dynamicznie przejść przez konwencję rockową do hip hopu. Całość zwieńczył wspólny taniec kowbojów i Indian. Za inspirację posłużyły m in. piosenki: „Gdzie ten, który powie mi” z repertuaru zespołu Brathanki, „Młynek kawowy” Janusza Grzywacza oraz „Baju baj” Anny Jantar.
W drugiej części warstwę muzyczną stanowiły melodie z seriali. Taneczną paradę inspirowały m.in. „Akademia policyjna”, „Moda na sukces”, „Daleko od noszy” i „Świat według Kiepskich”. Śmiałą, ale nastrojową aranżację otrzymały „Deszcze niespokojne” (wykonywane przez Edmunda Fettinga w kultowym serialu „Czterej pancerni i pies”), z przymrużeniem oka potraktowano także „Róże i bez” (z tryptyku „Jak rozpętałem II wojnę światową”) oraz motyw przewodni filmów o „Różowej panterze” (najstarsze sylabianki zostały ucharakteryzowane na zmysłowe kocice).
Kulminację wieczoru stanowiła trzecia część - w klimat włoskiej zadymionej knajpy wprowadził publiczność muzyczny motyw filmu „Ojciec chrzestny”, grany na skrzypcach. Był to wstęp do występu gwiazdy wieczoru - włoskich przyjaciół „Sylaby”: Gianniego Rutigliano, Umberta Sardelli oraz Uccia de Santis.
Najbardziej swobodna i parodystyczna była część czwarta. Rozpoczęła ją scenka z dziewczyną modlącą się do Bozi, by zakochał się w niej jej idol  Enrique Iglesias, a do tego nauczył się mówić po polsku. Po czym dziewczęta ubrane w biało-czerwone stroje zatańczyły do słynnego zaśpiewu: „Ole, ole, nie damy się”. W tej części szczególnie mógł się podobać nastrojowy taniec z portretami idoli (do utworu „Mój, tylko mój” Anny Jantar). Oryginalny pomysł  scenograficzny wykorzystano też w następnym utworze. Kiedy solistka śpiewała „Seksapil – to nasz broń kobieca” (spopularyzowany przez film „Piętro wyżej” z 1936 roku),  z szaf  wychodziły dziewczęta w coraz to innych strojach.
Ostatnia cześć pomogła znaleźć odpowiedź na pytanie, cóż to takiego ta witamina M. Bohater scenki bezskutecznie poszukiwał jej pośród zwyczajnych witamin. Dopiero jego ciotka z Ameryki przywiozła tę właściwą pastylkę (tylko żonie bohatera wyjaśniła, że liczy na efekt placebo, bo tak naprawdę mityczną „Witaminą M” jest ich miłość).
– Robaczki, kochajmy się, coś, kogoś, wycieczki, przejażdżki pociągiem, kochajmy kochać – popłynęły z ust ciotki ciepłe słowa w kierunku publiczności. To samo przesłanie chwilę potem przekazały same dziewczęta, tańcząc do przebojów: „Czas nie będzie czekał” Blue Cafe oraz  „Szansa” Dody (najmłodsze dziewczęta rozdawały wtedy wśród publiczności miłosne czekoladki).
Jeszcze piosenkę „Niekochanie” (grupy PIN) zaśpiewał Mateusz Nasiadka i na scenie pojawił się wielki bukiet róż – kwiatów miłości. Dziewczęta i wykonawcy pożegnali się z widzami, z nadzieją, że udało się im pozostawić w ich sercach jak najwięcej miłości.     

Wróć do listy artykulów z tego wydania