Wyszukaj na stronie

W ostatnim numerze „NW” ukazał się wywiad z Pauliną (nazwisko nie zostało podane), uczestniczką europejskiej parady homoseksualistów EuroPride. Warto dodać, że kilkaset osób, głównie młodych, tę paradę, przez Szanowną Redakcję ładnie nazwaną „spacerem o równość”, oprotestowało. Wśród nich nie mogło zabraknąć kilkuosobowej reprezentacji młodzieży wyszkowskiej, w tym także i mnie.
Zapraszam do przeczytania krótkiej relacji, pisanej z perspektywy, której próżno szukać w głównych mediach.
Sprzeciw wobec propagowania zachowań nieakceptowanych przez większość Polaków (pokazują to wszystkie badania dotyczące opinii o homoseksualizmie) mieliśmy okazję pokazać podczas dwu demonstracji odbywających się tego dnia w Warszawie. Pierwsza, Marsz Grunwaldzki, była poświęcona przede wszystkim zwycięstwu polskiego oręża z roku 1410. I choć dominował podniosły,  patriotyczny nastrój, to nie obyło się bez nawiązań (za pomocą transparentów i okrzyków) do parady homoseksualistów, którą uczestnicy marszu  oceniali nader jednoznacznie. Skończyliśmy pod Pomnikiem Nieznanego Żołnierza złożeniem wieńców i odśpiewaniem hymnu.
Stąd od razu wyruszyliśmy, już jako osobny marsz, na Plac Bankowy, gdzie rozpoczynała się parada homoseksualistów. Tam zobaczyliśmy jej uczestników. Szczelny kordon otaczającej nas policji przydał się, bo choć ochrony nie potrzebowaliśmy, to zbyt bliskie obcowanie z roznegliżowanymi i niekryjącymi swych wzajemnych uczuć panami nikomu na zdrowie nie wyszło. Atmosfera nie była sympatyczna, w stronę gejów poleciały jajka i obelgi. Nie wiem, czy było to potrzebne, ale sądzę, że w pewnych sytuacjach także brak pokory jest cnotą. Zresztą, drugiej stronie maski dość szybko spadły z twarzy. Bo, choć początkowo przebrani w sukienki panowie mało przekonywująco nas pozdrawiali, to później zobaczyliśmy środkowe palce skierowane w naszą stronę.
Parada opuściła Plac Bankowy, nam jednak nie pozwolono się rozejść. Kilka godzin (w potwornym upale, bez skrawka cienia), z nieznanych powodów, staliśmy otoczeni przez policję. Dopiero po żmudnym legitymowaniu i kamerowaniu każdego z nas pozwolono nam wrócić do domów. Wyobrażam sobie aferę w mediach, gdyby w ten sposób potraktowano grupę uczestników parady homoseksualistów. A tu cisza.
Wracamy. Spaleni słońcem i zmęczeni, ale zadowoleni. Bo wbrew temu, co mówią media,  nie było tak, że naprzeciw siebie stanęły dwie parady: jedna radosna i kolorowa, druga szara i pełna nienawiści. Spotkałem wesołych, normalnych ludzi, którzy dowcipkują i umawiają się na piwo czy „nad Zegrze”. Ludzi, którzy, nie zważając na przeciwności losu, pozostają pogodni, pewni siebie i swoich wartości. Warto było.

Wróć do listy artykulów z tego wydania