Wyszukaj na stronie

Skromny, zabawny, świadomy swoich skłonności do grafomanii, śmiejący się z własnych niepowodzeń w podbojach miłosnych oraz z tego, że jesteśmy zmuszeni poddać się upływowi czasu, prowadzący dialog z publicznością… Proszę Państwa, Grzegorz Turnau - mieliśmy okazję tak zapowiedzianego muzyka poznać 30 października w w Hutniku także jako gawędziarza i kabareciarza.
- Oprócz muzyki, którą zaprezentował, mogliśmy tego wieczoru usłyszeć historie z jego życia oraz opisy powstawania poszczególnych utworów. I chociaż niektórym jego twórczość może wydawać się nudna, artysta na koncertach przedstawia ją w taki sposób, że potrafi zauroczyć publiczność - wkłada w to wiele serca i pasji. Zwróciłam uwagę na przewijającą się w trakcie występu historię o kolejnych miłościach p. Grzegorza…
- Właśnie. Pamiętam, że przy okazji melodii skomponowanej do wiersza K. K. Baczyńskiego wspomniał o swojej szkolnej sympatii, której był on ulubionym poetą.
- Lecz na niewiele się te wysiłki zdały. Po jakimś czasie – już dla kolejnej dziewczyny – postanowił przetłumaczyć „Jealous Man” Johna Lennona. Przekład, który wyszedł spod jego pióra, okazał się na tyle śmieszny, nawet dla niego samego, że wolał go nie ujawniać.
- Jednak po latach zdecydował się wyciągnąć z szuflady swoje tłumaczenie i zaprezentować je szerszej publiczności, by pośmiać się razem z nią. I także na koncercie w Wyszkowie, usłyszeliśmy więc połowę utworu z oryginalnym tekstem, a drugą z polskim, prześmiesznym przekładem. Była też trzecia sympatia…
- Ta lubiła Marka Grechutę. Przy tej okazji dowiedzieliśmy się, że Turnau osobiście znał artystę, który był dla niego muzycznym wzorem. Do opowieści nawiązywał jego utwór „Historia pewnej podróży”.
- Poza utworami Grechuty usłyszeliśmy też m.in. muzykę Billego Joela, Kabaretu Starszych Panów, starsze pio-senki Turnaua i jedną z najnowszego albumu (miał premierę 3 listopada).
- Okazało się, że Turnau może liczyć na wyszkowską publiczność, która wyśpiewywała z nim jego największe hity: „Na Brackiej”, „Naprawdę nie dzieje się nic”, „Liryka”, „Między ciszą a ciszą” (niektórzy pewnie dostrzegli nawiązanie do sposobu śpiewania Stanisława Sojki). Na bis artysta wykonał „Cichosza”.
- Turnauowi grającemu na fortepianie towarzyszył gitarzysta Jacek Królik, którego umiejętności bohater wieczoru bardzo komplementował.
- Porównał go do tytułowej „sowy” – jako osobę mądrą i umiejącą pokazać czasem pazur… Artysta zrobił ukłon w stronę Wyszkowa, np. w piosence „O Kutno” zmienił jeden wers na: „Wyszkowie, Wyszkówku! Tyś określił miejsce mojego pochówku!”. Dowiedzieliśmy się także, skąd wzięła się nazwa koncertu – „Wieczór sowich piosenek”. Muzyk w Internecie natrafił na śmieszną literówkę, ktoś „swoich” zamienił na „sowich” i tak to mu się spodobało, że wykorzystał w nazwie cyklu swoich koncertów. A co mogłoby być najlepszym podsumowaniem wyszkowskiego koncertu?
- Uważam, że najlepszą oceną i podsumowaniem tego, co widzieliśmy i słyszeliśmy tego wieczoru, była reakcja publiczności, która aplauzem na stojąco i wręczeniem kwiatów pożegnała Grzegorza Turnaua. Oby więcej takich artystów, oby więcej takich występów na wyszkowskiej scenie!

Wróć do listy artykulów z tego wydania