Dlatego dziś mamy obowiązek pielęgnowania tego, co się zdarzyło, z czego wyrastamy, co było krwią, bliznami i cierpieniem. Pragniemy stworzyć wieczną pamięć o bohaterstwie żołnierzy Armii Krajowej, którzy dali świadectwo miłości ojczyzny, bezinteresowności i heroizmu. To dzięki nim, ich walce i działalności żyjemy w wolnej Polsce, bo przecież „walczyli po to, abyśmy my mogli żyć”.

29 lutego w Gimnazjum w Długosiodle odbyła się szczególna uroczystość, wieczornica upamiętniająca tragiczne wydarzenia, jakie miały miejsce w Długosiodle 68 lat temu. 29 lutego 1944 r. żołnierze Wehrmachtu przeprowadzili akcję pacyfikacyjną obejmującą Długosiodło, Bosewo Nowe, Kornaciska, Przetycz, Chorchosy, Łączkę i Pecynę Nową. 

Był to pochmurny dzień. Odwilż i roztopy. Panika wśród ludzi. W szkole podstawowej zaczęły się przesłuchania. Brutalne przesłuchania ofiar niemieckiej zbrodni… Rano Długosiodło było już otoczone. Niemcy rozpoczęli obławę. Zatrzymali około 300 osób, z których około 100 spędzono do budynku szkoły, tam poddano ich przesłuchaniom i torturom. Po wielogodzinnej selekcji część mężczyzn zwolniono, pozostałych załadowano do trzech ciężarowych samochodów i wywieziono do Warszawy na Pawiak i do Ostrowi Mazowieckiej na gestapo. Już nigdy nie wrócili do domu, zakatowani, zabici, zamordowani w więzieniach i obozach zagłady. O wielu z nich słuch zaginął. 
Ich męczeńską ofiarę upamiętnia umieszczona na kamieniu przy szkole tablica, przeniesiona z przyszkolnego lasku, na której widnieje napis: „Szkoła uświęcona męczeńską krwią mieszkańców gminy Długosiodło, aresztowanych przez hitlerowców 29 lutego 1944 r., katowanych, zabitych, zamordowanych w więzieniach i obozach zagłady.” 

Kultywowanie tradycji związanych z historią naszego regionu staje się w Gimnazjum w Długosiodle okazją do rozmów i licznych działań, mających na celu przybliżenie młodzieży faktów z okresu II wojny światowej, rozwija tożsamość narodową i europejską, budowaną na gruncie miłości do Małej i Wielkiej Ojczyzny. Uczniowie poszerzają wiedzę na temat patrona i lokalnych bohaterów, co wyrabia u nich poczucie dumy i szczepi pozytywne wzorce. Młodzież gimnazjalna zaczyna świadomie i dojrzale postrzegać swe związki z Polską, by mądrzej kochać Ojczyznę, czego najlepsze świadectwo stanowi pełne refleksji sprawozdanie ze środowej uroczystości autorstwa Klaudii Pawłowskiej - uczennicy kl. I c:
 

*
 

Tego nie da się inaczej opisać. Setki pomordowanych, bestialskie katowanie ludzi na śmierć. Niemcy nie znali litości. (…) Ale ducha narodowego nie dało się złamać. To dlatego nadal żyjemy. To dlatego funkcjonujemy w wolnym kraju i możemy mieć własne zdanie! Dzięki nim, dzięki naszym przodkom, którzy walczyli do ostatniej kropli krwi. I my dziś pamiętamy. Bierzemy wzór i pamiętamy. Czcimy i pamiętamy, i… będziemy pamiętać! 

Dziś, 68 lat później, obchodzimy wieczornicę dla upamiętnienia tych tragicznych wydarzeń z roku 1944. Dla nas to nie tylko dobrze odegrane przedstawienie, to historia naszego kraju, która ukazuje nam wielkie oddanie Polaków dla kraju i dla nas - przyszłości. Dla nich nie liczyło się, ile stracą jako jednostki, dla nich liczyła się Ojczyzna i my, przyszłość. Niewielu zdaje sobie sprawę, jak wielka odpowiedzialność na nas ciąży. Lecz nieważne, jak będziemy zabiegani, nadal będziemy trwać w rodzimej historii i dziękować za to, co mamy dzisiaj.

Wspominając wydarzenia 29 lutego 1944 r., uczniowie gGimnazjum wystawili przepiękne liryczne wspomnienie tamtych dni. Przejmujące kwestie wypowiedziane z głębi serca dały efekt podniosłości i wzruszenia. Bo nawet najpiękniejszy wiersz nie będzie poruszał, jeśli recytator jest obojętny. Ale my pamiętamy, więc w naszych ustach nawet proste kwestie nabierają głębszej treści, kiedy myślimy o tych, którzy zginęli za nas.

Program, składający się z relacji świadków tamtych wydarzeń oraz części poetycko – muzycznej, zachwycił wszystkich profesjonalizmem zarówno w doborze tekstów, jak i sposobie prezentacji. Stał się żywą lekcją historii, świadectwem patriotyzmu. Szczególny udział w całym przedsięwzięciu miał chór szkolny i zespół instrumentalistów. Soliści (Marta Sówka, Patrycja Wilczyńska, Natalia Kuczyńska, Michał Gąsiewski, Jakub Sztych, Dawid Bedecki) i chór zaśpiewali tak pięknie i przejmująco, że trudno było powstrzymać wzruszenie. Goście, kombatanci i ich rodziny, przedstawiciele duchowieństwa, władz samorządowych i dyrektorzy szkół oraz rodzice, którzy zaszczycili nas swoją obecnością, nie kryli łez. Powiedzieli nam, że w czasie wystąpienia przypomniały im się wszystkie okrucieństwa czasów wojny.

Na zakończenie uroczystości swój talent zaprezentowali również uczestnicy konkursu poetyckiego wierszy i piosenek o tematyce wojennej, związanej z Małą Ojczyzną. W konkursie poetyckim zwyciężyła Marianna Kubiak z kl. IIc, pozostałe dwa miejsca zdobyły kolejno: Magdalena Suchta kl. IIIa i Natalia Maksiak z kl. IIIa, wyróżniono wiersze Aleksandry Kosińskiej, kl. Ic, Angeliki Krajewskiej, kl. Ic oraz Martyny Nasiadko, kl. IIa. Najlepszą piosenkę pt. Armio Krajowa, walcz!” napisali Karol Dądera i Mariusz Śniadała, którzy wspólnie z Martą Sówką, Dawidem Bedeckim, Patrycją Piórkowską i (gościnnie) Mariuszem Sztorcem zaskoczyli zebranych ciekawą rockową aranżacją utworu.

Rozstrzygnięty został konkurs plastyczny, organizowany przez Agatę Pędzich, „Nasze Miejsca Pamięci Narodowej”. Nagrodzono prace Doroty Kuleszy, kl. Ib, Kamili Roguszewskiej, kl.Ib i Eweliny Maksiak, kl.Ib. Wszyscy uczestnicy otrzymali nagrody książkowe i dyplomy. 

Przed wieczornicą odbyło się zorganizowane przez historyków, dyr. Ewę Zawadzką i Mariolę Maksiak spotkanie z Kazimierzem Gumkowskim, żołnierzem Armii Krajowej. Jego opowieści były tak autentyczne, że przenieśliśmy się na te kilka chwil w sam środek II wojny światowej. Poczuliśmy ciężar odpowiedzialności spoczywającej na walczących, ich wiarę w zwycięstwo, w wolną Polskę. Dlatego pamiętamy o zmarłych i… nadal żywych, bo powracających w naszych wspomnieniach.

To była wyjątkowa uroczystość, lekcja patriotyzmu, która odbyła się w ramach realizacji projektów edukacyjnych „Między dawnymi a nowymi laty” oraz „Jaką spuściznę pozostawili nam nasi przodkowie w testamencie pisanym ich krwią”, których opiekunkami są Agnieszka Łazicka-Andrusiuk i Grażyna Kaniewska. Całość przedsięwzięcia dopełniły piękne dekoracje wykonane przez uczniów pod kierunkiem Barbary Bednarczyk. Słowa wiersza Mariana Hemara zamieszczone w podziękowaniu Zarządu Koła Krajowego „Opocznik” wyrażają najpełniej odpowiedzialność i nadzieje, jakie spoczywają na całej społeczności szkolnej: „Do czyich rąk ostatni z nas odda chorągwi drzewce? Komu przekaże, gdy nadejdzie czas, aby ją cało niósł do domu? Gdzie są te ręce, w które my oddamy nasze gwiazdy, szarfy. Przysięgi, krzyże, wiersze?” Jesteśmy pewni, że te ręce i serce są w Gimnazjum w Długosiodle.

Autor:
Treść:
Kod z obrazka: