Pierwszy kościół, drewniany i niewielki, wybudowano w 1481 r., tuż po powołaniu parafii. „Obok kościoła posadzono wtedy dąb, który do dzisiaj rośnie jako jedyny świadek tamtych czasów” – zapisał w „Szkicach z dziejów parafii” ks. Michał Grzybowski.

Kościół istniał ponad 260 lat. „Istnieje wśród parafian opowiadanie, że ów pierwszy kościół zbudowany na trzęsawiskach zapadł się w bagno. Nie jest to 

w pełni prawdziwe. Po prostu kościół, stojąc na podmokłym terenie przez 250 lat, uległ zniszczeniu” 

– twierdzi ks. Grzybowski. – „Faktem jest, że pod następny kościół, który stanął w 1746 r., nawieziono fury piasku tak, że różnica poziomów pomiędzy terenem kościelnym a terenem za ogrodzeniem wynosi 

ok. 2 m.”

Drugi, również drewniany kościół, w 1877 r. rozbudowano: „przepiłowano przez całą jego szerokość na pół, obie połowy rozsunięto, a w powstałych przerwach tak z jednej jak i z drugiej strony dobudowano kaplice.”

Parafia wciąż jednak rosła. Budowy trzeciego kościoła podjął się ks. Antoni Dąbrowski, kamień węgielny poświęcono w 1908 r. „Aby nie było trudności z dostarczaniem materiału budowlanego, zbudowano na terenie parafii cegielnię, choć potem okazało się, że glina miejscowa ma zbyt dużo margla i zaczęto sprowadzać cegłę inną, lepszą” – czytamy w „Szkicach” ks. Grzybowskiego.

„Sprawą bardzo ważną było zaangażowanie parafian, ich zapał i ofiarność. Mężczyźni na plecach nosili cegłę na rusztowania, zaś kobiety i dzieci pomagały przy rozrabianiu zaprawy. (…) Z pomocą materialną pospieszyli też parafianie, którzy wyemigrowali za granicę celem poszukiwania tam pracy. Najwięcej ofiar przysłali emigranci z Ameryki.”

Budowa kościoła trwała 4 lata, został poświęcony jesienią 1912 r. Kosztowała 70 tys. rubli (18 tys. pochodziło z majątku pozostawionego przez ks. Wincentego Offmańskiego, proboszcza w latach 1808 – 1858, pozostała kwota - od parafian).

Podobnie jak poprzednie kościoły, również ten zbudowano pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, patronem został św. Roch, czczony w Długosiodle od 1630 r. (do dziś zachowała się figura świętego ufundowana wówczas przez parafian na pamiątkę odwrócenia zarazy).

„Kościół zbudowany jest z cegły palonej na fundamencie z kamienia, nietynkowany, o kształcie krzyża” – opisuje ks. Grzybowski. - „Całość składa się z prezbiterium, trzech naw, chóru, zakrystii, kaplicy Serca Pana Jezusa, św. Rocha i Matki Boskiej. Wymiary kościoła są następujące: długość 49,5 m, szerokość 17,5 m, wysokość 16 m, wysokość wież 52 m. (…) Cała świątynia ma kompletne wyposażenie, choć było ono zmieniane ze względu na wypadki wojenne, które mocno dały się we znaki świątyni. Główny  ołtarz jest murowany, wsparty na 4 kolumnach kamiennych, dwukondygnacyjny, zdobiony nakładami rzeźbionymi ornamentami z obrazem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny; w górnej kondygnacji jest obraz przedstawiający stygmaty św. Franciszka. Ołtarz boczny w kaplicy św. Rocha zrobiony jest z drzewa sosnowego. Drugi ołtarz boczny, w kaplicy Matki Boskiej, wykonany także z drzewa.”

Okrągły jubileusz konsekracji kościoła będzie obchodzony w przyszłym roku. Swoje 100-lecie będzie wówczas świętował również chór parafialny.

Autor:
Treść:
Kod z obrazka: