Wyszukaj na stronie

Przez lata mówiło się, że należy ożywić przestrzeń parku miejskiego, ale niewiele z tego wynikało.  A teraz? Nowe ścież-ki, latarnie i co najważniejsze - wydarzenia! W piątek 19 lipca pośród drzew rozłożyło się prawdziwe kino i do tego plenerowe, z graną na żywo ścieżką dźwiękową!
Zespół, dzięki któremu niemy film Charliego Chaplina  "Brzdąc" z 1921 r. zyskał dźwięk, nazywa się „Gadająca Tykwa”. Jego członkowie wykorzystują przeróżne mniej i bardziej egzotyczne instrumenty. By dać wyobrażenie ich egzotyczności, podam kilka nazw: balafony, ngoni, kazoo, didjeridoo, konga... Ale grali też na swojsko brzmiących: gitarze, fletach, instrumentach perkusyjnych. Dźwięki idealnie wpasowywały się w akcję filmu, bawiącego  i wzruszającego, potęgując nastroje widzów, siedzących na trawie. Najbardziej spontanicznie reagowali najmłodsi widzowie, wybuchając śmiechem w odpowiednich momentach. Czyli powiedzieć można, że "Brzdąc" nie stracił nic na swojej aktualności i wciąż przemawia do kolejnych pokoleń. Problemem mogły być jedynie charakterystyczne dla filmów niemych napisy - były w języku  angielskim.
Po zakończeniu filmu, wraz z ostatnim dźwiękiem i wyśpiewanym przez zespół słowem (tym razem po polsku), dało się słyszeć okrzyki:  "jeszcze!”, „bis!", na co członkowie zespołu odpowiadali z uśmiechem, że to niestety koniec - wraz z końcem "Brzdąca"...
Instrumenty wzbudziły zaintereso-wanie dorosłych i dzieci. Dwójka zafascynowanych cymbałkami brzdą-ców podeszła do namiotu, w którym stacjonował zespół i po prostu zaczęła w nie uderzać, wzbudzając rozbawienie wśród tych, których nie przegonił z parku nawet siąpiący kilkukrotnie w czasie tej godzinnej projekcji deszcz.

Wróć do listy artykulów z tego wydania