Akcję „Szaleństwo nie istnieje” zorganizowali Stowarzyszenie Fabryka Sztuki w Warszawie i WOK „Hutnik”. Przygotowano ofertę dla miłośników Melpomeny oraz X Muzy, ponieważ niedzielne warsztaty dotyczyły „kuchni” operatora filmowego. Warsztaty aktorskie prowadził Maciej Rayzacher, brali w nich udział głównie studenci Studia Teatralnego przy Teatrze Go oraz grupa teatralna z Monaru. Prowadzący zaczął od podstawowego warsztatu aktora – dykcji. Pokazał proste ćwiczenia języka. Uczestnicy czytali wierszyki-łamańce językowe („stół z powyłamywanymi nogami” przy nich to fraszka), powtarzali specjalnie dobrane sylaby. Aktor zwrócił uwagę na zanikające już tzw. gładkie l, przed wojną powszechne (pięknie wypowiada je Czesław Wołłejko). Uczestnicy warsztatów mieli problemy z typowo polskimi „szeleszczącymi” głoskami. Prowadzący zdradził, że natychmiastowy efekt daje wypowiadanie ich z czymś pomiędzy zębami. Po takiej rozgrzewce wyraźniej były artykułowane. 

W drugiej części warsztatów uczestnicy zainscenizowali „Podróże z Panem Cogito” Z. Herberta. 

Wieczorem odbyły się trzy spektakle: „Komiwojażer czyli idol publiczny” w wykonaniu Teatru Parabuch, „GRAU” Kabaretusa Fraszka i „Karol i Helena” grupy teatralno-kabaretowej „Obustronni ludzie”. Pierwszy zaczął się dość niewinnie (mimo wiszącej nad sceną pętli), aż niepozorny i natrętny komiwojażer zaczął wykazywać demoniczne (dosłownie) cechy. Bohater – ku naszej przestrodze – nieopatrznie sam ściąga na siebie nieszczęście. Początkowo dosyć melodramatycznie i z emfazą dążył ku autodestrukcji, kiedy wizja ta zaczęła się ziszczać, przerażony chciał się wycofać. Spektakl wykorzystywał znane schematy, tj. targi o duszę z diabłem, podstępne uzyskanie podpisu na cyrografie. 

Program „GRAU” opowiadał o piekle innego rodzaju – niezrozumienia, samotności pośród znajomych, których tak naprawdę nie interesują nasze sprawy. Co prawda my też – tak wynika ze spektaklu  – nie przejmujemy się cudzymi problemami. Artyści przedstawili szereg scenek, w ich bohaterach widzowie z pewnością niejednokrotnie mogli się odnaleźć. Publiczność reagowała żywo na kolejne „konwersacyjne” przygody postaci, ich bezradność, rozpaczliwe szukanie tematu, wspólnego języka, zniecierpliwienie nudnym rozmówcą. Godzinny program przyniósł widzom wiele radości, choć i konkluzję, że rozmowy często za cel mają jedynie zagłuszenie ciszy. 

Na zakończenie tego wieczoru wystawiono „Karola i Helenę” – historię młodego małżeństwa z dzieckiem, pokazaną w krzywym zwierciadle. 

Drugi dzień rozpoczął się warsztatami operatorsko-reżyserskimi, które prowadzili Krzysztof Nowicki i Łukasz Smolnik. Zapoznali uczestników z podstawowymi pojęciami filmowymi, procesem powstawania obrazu, od pojedynczego kadru po skończony film. Zajęcia te i dla laików były ciekawe. Zadmonstrowano, jak działa tzw. greenbox („niebieska ściana”). Na tym tle nagrywane są pojedyncze ujęcia, np. pościgu, spaceru, podziwiania krajobrazu. Kręcone np. na pustyni, złomowisku, pośród resztek filmowych dekoracji, później zyskują oprawę olśniewających kanionów, wodospadów, metropolii. To oczywiście ułatwienie dla ekipy (dla budżetu filmu też), choć dla aktorów stanowi wyzwanie. Muszą np., wpatrując się w zieloną płachtę podziwiać krajobraz czy markować uderzenia o nieistniejące przedmioty. Dla nieznających filmowej kuchni ciekawe były również ujawnione tricki z ustawieniem kamer i oświetlenia. 

Prowadzący powiedzieli ważną rzecz o wszelkich wizualnych sztukach, od filmu po fotografię – dzieła powstają w głowie, aparat czy kamera to tylko narzędzia. 

Niedzielne popołudnie należało do miłośników teatru. Scena Kotłownia wystawiła „Bitwę Morską”. Na tratwie czeka na pomoc dwóch rozbitków. Różnią ich poglądy. Jeden z nich to arystokrata, starannie dobierający słowa, drugi pochodzi z „gminu”, jest kelnerem. Konflikt miedzy nimi rodzi pisanie listu z prośbą o pomoc. Arystokrata domaga się języka literackiego, kelner natomiast obstaje za prostym komunikatem. Żaden z nich nie zamierza ustąpić. Nadchodzi burza, a pomocy nie widać... 

Drugim spektakl to „Listy do W.” Studia Aktorskiego przy Teatrze Go. Artyści zaprezentowali fragmenty listów Stanisława Ignacego Witkiewicza do żony. Różne stany emocjonalne, w których znajdował się podczas ich pisania, zostały pomysłowo oddane przez grupę studentów. 

Na zakończenie widzowie obejrzeli „Schowek 1.0” Grupy ETC – koncert muzyki eksperymentalnej, swego rodzaju performance muzyczny.

Wstęp na warsztaty i spektakle był bezpłatny, rozpiętość tematyczna gwarantowała, że każdy znalazłby coś dla siebie. Szkoda, że tak ciekawa inicjatywa nie spotkała się z szerszym odzewem widzów.        

Autor:
Treść:
Kod z obrazka: