Sztukami walki zajmujesz się od 30 lat…

- W zasadzie mija 31 lat. Mój pierwszy trening odbył się 21 marca 1982 r., miałem wtedy 19 lat. Sekcja w Wyszkowie powstała zanim jeszcze do polskich kin wszedł film „Wejście smoka”. Trenerzy przyjeżdżali z Ostrowi Maz. To byli dla nas mistrzowie pierwszej klasy, Roman Bogacki posiadał 4. kyū, wtedy niebieski pas, Janusz Gołąb – 5. kyū, zielony pas. Dla nas było to coś niedoścignionego mieć zielony pas… Po pierwszych treningach marzyłem, żeby dotrzeć do 4. kyū.
 

- Bo zawsze mnie to interesowało. Jak byłem mały zakładałem piżamę z paseczkiem, która kojarzyła mi się z kimonem, oglądałem krótkie jeszcze wtedy migawki, relacje z zawodów judo czy boksu. Bardzo mi się to wtedy podobało. Judo to moje niespełnione marzenie.

Pod koniec lat 70. pojawiły się informacje o powstających w Warszawie sekcjach karate. Ze względu na dojazdy, koszty nie zapisałem się, ale zacząłem w Wyszkowie trenować lekkoatletykę. Traktowałem to jako podwaliny, żeby z czasem zacząć trenować sztuki walki. W zasadzie o karate niewiele wiedziałem, ale te kopnięcia, rozciągnięcia… Judo wydawało mi się łatwiejsze.

- Każdy trening był dla mnie ważny, przed każdym się stresowałem. Wtedy było nas wielu, to było tak popularne, tak modne. Na pierwszym treningu, w Szkole Podstawowej nr 2, było ponad 70 osób, na drugim – grubo ponad 100. Na sali był taki tłok, że nie mieliśmy nawet warunków do biegania. Kiedy padaliśmy do pompek, a robiło się ich setki, to przede wszystkim trzeba było uważać, żeby nie dostać pasem za to, że coś się źle wykonuje i na to, żeby kolega z przodu nie kopnął piętą w nos. Ściany sali były mokre od potu. Wielokrotnie miałem tak dosyć, że stwierdzałem: ten następny trening będzie ostatni, muszę zrobić przerwę. I na dobrą sprawę przerw nigdy nie było.

Przed wakacjami 1983 r., po niecałym roku trenowania, mieliśmy pierwszy egzamin, na biały pas, później żółty. Głównego trenera wzięto do wojska, Janusz Gołąb przekazał nam kawał wiedzy, ale –  nie wiemy, co się stało – przestał przyjeżdżać. Skończyły się treningi, zaczęła się „partyzantka”. Zbieraliśmy się po 2-3, nie mieliśmy sali, więc trenowaliśmy gdzieś w lasach, na polanach, bez względu na pogodę. Kolejna zima, egzamin, na którym polegliśmy praktycznie wszyscy. Wtedy nastąpiła duża selekcja, zostali ci, którzy naprawdę chcieli ćwiczyć. Spotykaliśmy się, ale to był bardziej klub dyskusyjny niż trening karate. Nie było filmów, z których moglibyśmy się uczyć. Teraz jest tego masa, ale ludzie nie mają takiego entuzjazmu. Potem wzięli mnie do wojska, a gdy wyszedłem, sytuacja generalnie nie zmieniła się. Było nas w tej „partyzantce” pięciu – siedmiu. Okazało się, że ktoś kogoś zna i raz w tygodniu mogliśmy wejść na salę. Przez jakiś czas przyjeżdżał Roman Bogacki, mówił: „Andrzej, prowadź trening”. I tak już zostało. Towarzystwo się rozpadło, znów nie mieliśmy sali. W sumie trenowaliśmy tylko ja i Wiesiek Kądziela, pomagaliśmy sobie nawzajem w przygotowaniach do egzaminów. Czasami ktoś mnie zaczepiał, pytał, czy może dołączyć. I w ten sposób powstała namiastka sekcji. Dołączył m.in. Andrzej Pieńkosz, nasz obecny sponsor. Bez względu na pogodę trenowaliśmy w lasach. Czy deszcz, czy śnieg – trenowaliśmy. Przebieraliśmy się w szatni (wtedy) MOSiR, biegliśmy do Rybienka, Lucynowa, Skuszewa, jeździliśmy na kolejne egzaminy. 
 

- Któraś z dziewczyn mnie podpuściła. Powiedziała, że one też chcą dołączyć, ale na treningu w lesie nie dadzą rady. Bardzo podobało mi się Rybienko, wiele miejsc do biegania i była fajna sala. Na pierwszy trening przyszło ponad 70 osób, drugi – 110. To był 1991 r. Miałem wtedy 4. kyū, a ta „partyzancka” grupa stanowiła kadrę.
 

- Kiedyś trenowałem w parku i ktoś mnie zaczepił. Okazało się, że trenuje tradycyjne karate fudokan. Przyjechał kilka razy na nasz trening w Rybienku, zainteresował nas tym. Pojechałem na organizowane przez niego seminarium, potem kolejny raz, i kolejny. Poznałem człowieka zajmującego się karate kyokushin. Zaczęły się wyjazdy na egzaminy, pierwsze zawody klubowe. Z bardzo dobrej strony dali się już wtedy poznać Paweł Deluga, Piotrek Tryc, Kamil Augustynik. Poznawałem ludzi zajmujących się innymi systemami walki: combat kalaki, oyama karate, taekwondo. Z różnych zawodów, turniejów przywoziliśmy medale. Tak zaczął się przed nami ten świat otwierać. Wtedy nasza sekcja nazywała się „Obi”, co w języku japońskim oznacza pas. Nie było jeszcze sieci marketów.

Po pierwszym starcie w Mistrzostwach Polski w Combat Kalaki trener chciał mnie zabrać na Mistrzostwa Świata w Los Angeles. Nie stać mnie było, nie pojechałem. Później kolejna nominacja – na Mistrzostwa Europy w Anglii, zastanawiałem się, gdzie uderzyć po pieniądze. I wtedy przyszedł do mnie Andrzej Pieńkosz. I tak już zostało, Andrzej do dziś jest naszym sponsorem. Na początku sfinansował m.in. wyjazd chłopaków na Mistrzostwa Europy. Kiedy ich zgłosiłem, myśleli, że się zgrywam. Piotrek Tryc dopiero w busie uwierzył, że jedziemy. Każdy z nich w swojej kategorii zdobył srebrny medal.
 

- Rok po zdobyciu mistrzostwa świata w grupie trenerskiej pojechałem na Mistrzostwa Europy. Wystartowałem w trzech konkurencjach, m.in. w kategorii walk open. Miałem 42 lata, a po mnie najstarszy zawodnik – 28 lat. Pomyślałem: mistrzem się jest albo się bywa. Zobaczę, na co mnie jeszcze stać. Zdobyłem wtedy srebrny medal. Ten sukces chyba dał mi największą satysfakcję. 
 

- Zawsze. Paweł, Kamil i Piotrek – to po prostu żelazne konie. Był jeszcze Przemek Piwowarki, Marek Rozenek. Z tą grupą naprawdę wiele przeżyłem. Z nimi - jako zawodnikami czy po prostu ludźmi - nigdy nie miałem problemów. Zawsze byli przy mnie. Dlatego nie mogę powiedzieć, że w którymś momencie byłem z nich mniej czy bardziej dumny. Teraz Paweł i Piotrek, Daniel Bralewski prowadzą swoje sekcje i widzę, że tam jest tak samo. Chłopaki mają po prostu szacunek. Widzę, jaki mają wpływ na młodzież. To jest chyba największe osiągnięcie. Poza tym widzę, jaki mają stosunek do mnie. To nie są moi uczniowie, to jest moja rodzina. Kiedyś, mam nadzieję, ja ich motywowałem, teraz oni motywują mnie. Postrzegam ich jako bardzo wartościowych młodych ludzi.

Przypomniał mi się teraz jeden z naszych pierwszych obozów wyjazdowych. Piotrek był najmłodszym zawodnikiem, miał chyba 8 lat. Pamiętam, jak Paweł prowadził Piotrka za rękę, jak dbali o niego z Albertem Augustynikiem. Paweł i Piotrek do dziś są przyjaciółmi, trzymają się razem. To jest ogromny sukces. Poza pucharami, które przykrywa kurz. 
 

- Staram się po prostu być dobrym kolegą, dobrym trenerem. Ale nie ukrywam, że jest mi bardzo miło.
 

- To już jest zasługa Pawła. Poszedł na AWF, zaczął trenować kickboxing, chciał iść w tym kierunku. Namawiał mnie do założenia klubu. Po raz kolejny uderzyłem do Andrzeja Pieńkosza, firmy Apin, sporej pomocy udzielił nam Artur Laskowski.

Rozmawialiśmy o nowej nazwie, żeby już nie być „Obi”. Ktoś zaproponował „Gimnazjon” – to miejsce w starożytnej Grecji, gdzie trenowali wojownicy.
 

- Czuje. Dużo zajęć, na dobrą sprawę nie ma kiedy odpocząć. Nie ukrywam, że ostatnio dobrze mi się siedzi w domu nad książką.

- No właśnie nie, chyba że przydarzyła się kontuzja.
 

- Nie. W tej chwili chciałbym wziąć śpiwór, namiot, plecak i na 4 dni samemu zaszyć się gdzieś w lesie. I troszeczkę odpocząć. 
 

Autor:
Treść:
Kod z obrazka: