W sobotni poranek 18 stycznia Karolina szła drogą łączącą Gaj z Zabrodziem w kierunku swojego gimnazjum, gdzie czekały już koleżanki z drużyny piłkarskiej. Dziewczęta szykowały się na międzygminne zawody. – Słuchałam muzyki, ale dotarło do mnie to wołanie – opowiada. Z dala od zabudowań, w okolicach kopalni usłyszała rozpaczliwe „Ratunku!”. – Nikogo nie było widać, ale pobiegłam w stronę, z którego dochodził głos – relacjonuje Karolina. Sama krzyczała „Gdzie pan jest?” i w końcu go dostrzegła – to był jeden z okolicznych mieszkańców, mężczyzna w średnim wieku. Wszystko wskazuje na to, że ześlizgnął się do wody. Udało mu się z niej wydostać, ale dalej nie miał już siły iść. – Powiedział, że jest tam od wieczora – dodaje dziewczyna. – Dałam mu więc swój płaszcz i bluzę i pobiegałam do domu.

– Przestraszyłam się, kiedy zobaczyłam ją biegnącą w samym podkoszulku, nie mogła złapać tchu – opowiada mama Karoliny, Elżbieta Nadaj. Już obie, zaopatrzone w koc, wróciły do zziębniętego mężczyzny. – Teraz, gdy już po wszystkim, mogę powiedzieć, że ją podziwiam.

Pani Elżbieta podkreśla, że Karolina sama wezwała pogotowie, rzeczowo opowiadając dyżurnemu, co się stało. – Podziwiam ją za to, jak się w tej całej sytuacji zachowała. Tam nie ma żadnych zabudowań, a ona się nie przestraszyła. Córka była bardzo dzielna.

Dumna jest także dyrektor Gimnazjum w Zabrodziu Elżbieta Oleksiak. – Wraz z wychowawczynią pochwaliłyśmy Karolinę przy całej klasie – opowiada. – Nie zostawiła człowieka w potrzebie, zachowała się wspaniale. To, co się stało, jest bardzo ważne, choćby ze względu na to, jak często ostatnio mówi się, że młodzież jest nieczuła.

Mimo niesamowitej historii, która ją spotkała, Karolina nie zrezygnowała z udziału w międzygminnym Turnieju Halowej Piłki Nożnej. Nie mogła, w szkole jest przecież jednym z najbardziej utytułowanych sportowców (jest też zawodniczką pierwszej w naszym powiecie żeńskiej drużyny piłkarskiej UKS „Loczki”). I tym razem wraz ze swoją szkolną drużyną przywiozła do gimnazjum puchar.

O tym, co wydarzyło się sobotniego poranka, Karolina opowiada z niezwykłą skromnością. – Najbardziej mnie cieszy, że bliscy są ze mnie dumni – podkreśla.

Autor:
Treść:
Kod z obrazka: