To tylko co pięć lat. Zaczęło się od 10. rocznicy obrad Okrągłego Stołu. Pracowałem jeszcze w zakładach mebli artystycznych w Henrykowie, przyjechała telewizja. 
 

To przedmieście Warszawy, zaraz za Jabłonną, niedaleko jest Tarchomin. 
 

Nie, pochodzę z Mystkówca Starego, żona jest z Somianki.
 

W 1983 roku ukończyłem w Wyszkowie szkołę drzewną w Zespole Szkół Zawodowych, moim wychowawcą i nauczycielem technologii drewna był pan Marian Popławski, obecnie jest dyrektorem szkoły. Świetny fachowiec i pedagog. Przed końcem roku przedstawiciele różnych zakładów meblowych przyjeżdżali do szkoły, zachęcali, by podjąć u nich pracę. Był też przedstawiciel z Henrykowa. Zrobił nam wycieczkę do zakładu i spodobało mi się tam. To było ręczne rzemiosło, coś innego niż wszędzie. Wiadomo, że meble henrykowskie są bardzo drogie, bo wymagają ogromnej precyzji, wiedzy o stolarce i stolarce ręcznej. Pracownicy tworzyli wielką rodzinę. Z wyszkowskiej szkoły poszło nas dwóch, ale potem kolega miał wypadek i zostałem sam. W 1986 roku, jak wróciłem z wojska, powierzono mi brygadę młodzieżową, zostałem brygadzistą. 3 października 1988  roku dostaliśmy w Henrykowie zlecenie na wykonanie okrągłego stołu. 

Świetnie pamięta pan te daty.

Tak, bo to tyle wywiadów – radio, telewizja, Internet – że nie da się nie pamiętać. 

3 października rozpoczęliśmy produkcję okrągłego stołu. To była robota bardzo szybka, mieliśmy na to 20 dni, pracowaliśmy po godzinach. Stół miał średnicę 8 metrów 80 centymetrów, składał się z 14 równych segmentów, mogło przy nim zasiadać 56 osób. 23 października stół był gotowy. 
 

To stół dębowy; użyto płytę stolarską, później są doklejki dębowe po obydwu stronach zafornirowane okleiną dębową ręcznie, potem to wszystko było ręcznie obrabiane. Stół jest polakierowany. Nie politura, bo to żywica i każde dotkniecie ręką powoduje plamy, dlatego zdecydowaliśmy, że będzie lakier. Na obrady Okrągłego Stołu nie zdążyliśmy polakierować stołu od dołu; był polakierowany tylko od góry, a od dołu była bejca.
 

Było nas około 20 osób, doświadczeni stolarze, byłem wśród nich najmłodszy. Teraz są na emeryturach, być może poumierali – nie mam z nimi kontaktu. 

Stół zamontowaliśmy 24 października w pałacu w Jabłonnie, bo tam pierwotnie miały odbywać się rozmowy strony rządowej i solidarnościowej, i pod rozmiar tamtejszej sali stół był projektowany. Nóg nie zdążyliśmy zrobić, stół stał na skrzynkach i nogach od innych stołów, był przykryty czerwonym obrusem. Ale w październiku do rozmów nie doszło, kazano nam stół zdemontować i został z powrotem przewieziony do magazynów w Henrykowie. 

Na początku lutego 1989 roku otrzymaliśmy telefon, że natychmiast mamy zamontować stół w pałacu namiestnikowskim w Warszawie. Nóg do stołu nadal nie było – użyczyło nam je wojsko od stołów, które wcześniej robiliśmy na obrady Układu Warszawskiego. 6 lutego rozpoczęły się obrady Okrągłego Stołu.
 

Nie, został zdemontowany przez pracowników pałacu, my tylko dostaliśmy zlecenie na dorobienie nóg. Wtedy jeszcze nikt się nie spodziewał, że będzie to historyczny mebel. Dopiero w dziesiątą rocznicę obrad był bum, żeby stół pokazać w pałacu, wtedy zaczęły się wycieczki, wywiady.
 

Tak. Zakład został zlikwidowany w 2002 roku. W 2000 roku pracownicy wykupili zakład Henryków od Pracowni Konserwacji Zabytków, zostali udziałowcami. Dwa lata później sprzedali udziały inwestorowi z Krakowa, a ten wkrótce zakład (nie był zadłużony) zlikwidował. Sprzedał maszyny, a potem działkę przy ul. Modlińskiej, która miała dużą wartość. Teraz stoi tam Kaufland.

Jako ciekawostkę dodam, że osobiście zrobiłem jeszcze do pałacu prezydenckiego biurko w stylu Księstwa Warszawskiego dla prezydenta Lecha Wałęsy. Kiedy skończyła się jego kadencja, zabrał biurko do Gdańska – rozpoznałem je w telewizji. Trudno nie rozpoznać „swojego” biurka. Zrobiłem też do pałacu biurko w stylu biedermeier dla prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego. 
 

Tak, nasz zakład był zakładem specjalnym. Jego pełna nazwa to Pracownie Konserwacji Zabytków i Zakłady Wytwórcze Mebli Artystycznych. Produkowałem i układałem posadzki ozdobne na Zamku Królewskim, w tym w sali balowej. Profesor Gieysztor gratulował mi pięknej roboty. Moim dziełem są też posadzki w Pałacu Prezydenckim i pałacu Blanka. Wiem, jak odnawiać zabytkowe meble, bo w którymś roku byłem oddelegowany przez MSZ do Ambasady RP w Rumunii, gdzie restaurowałem wszystkie meble – przepiękne, stare. Trzeba było specjalnej ręki, żeby tego nie zniszczyć. 
 

Jestem kierownikiem w zakładzie „Wersal” w Wyszkowie. Robimy meble współczesne, na duże zamówienia.
 

Przekazałbym, gdyby była taka możliwość, gdyby ktoś się tym interesował. Na razie nie ma nikogo takiego. Ta praca wymaga nie tylko zamiłowania, chęci, umiejętności, ale długiej pracy. Bo meble, które wykonywałem w Henrykowie, wymagały nie tylko precyzji, ale i wiedzy o stolarstwie ręcznym, było ręczne fornirowanie na klej glutynowy, politurowanie, rzeźbienie, fornirowanie workami z piasku mebli giętych. Te meble nie tracą na wartości, a z czasem zyskują.
 

Mam trzech synów, najstarszy urodził się 1 marca 1989 roku, w trakcie Okrągłego Stołu. Pomagają mi czasem, kiedy robię stylowe meble. Teraz robię meble do dworu w Somiance. 
 

Autor:
Treść:
Kod z obrazka: