15 marca 2007 r. zamieściłem pierwszy wpis.. Tytuł „Wyszków i okolice” wydawał się dobrym określeniem zakresu moich zainteresowań, które tu będę prezentować. Po faktycznym zaprzestaniu działalności Klubu Ekologicznego i zamknięciu jego strony internetowej, brakowało mi miejsca na pisanie o moim spojrzeniu na to, co dzieje się w okolicach Wyszkowa. Założyłem, że mimo wydawanych w Wyszkowie wielu lokalnych tygodników i ich internetowych stron, można jeszcze coś pisać i pokazywać to na zdjęciach. Przyroda i środowisko miały być tematem przewodnim. Najmocniej jednak zmotywowała mnie do prowadzenia blogu potrzeba pokazania komuś moich fotografii, wykonywanych od wielu lat. W ciągu 7 lat uzbierało się już blisko 8000 fotografii.
 

W marcu 2007 roku jeden z pana znajomych napisał w komentarzu: „Że też Ci się jeszcze chce?” Panu się chciało. Co się zmieniło, co udało się panu osiągnąć dzięki temu blogowi? 

Początkowo było stosunkowo łatwo o materiały do internetowej publikacji. Wiele przemyśleń o okolicznych lasach, rzekach, wpływie działalności samorządu na ich zmiany mogłem łatwo przedstawić. Solidne zasoby fotografii z naszych okolic, sądziłem, zainteresują internautów. Chyba się nie zawiodłem. Szybko mój blog ulokował się w połowie pierwszego tysiąca najbardziej poczytnych stron portalu. Rozbierany w centrum Wyszkowa browar i apel o udokumentowanie historii likwidowanych zakładów, wiele zdjęć z Wydm Lucynowsko – Mostowieckich i informacja o ustanowieniu tu Natury 2000, to pierwsze wpisy.
 

Za sukces uważam opisanie boju o obronę wydm między Lucynowem i Mostówką przed budową tam kopalni piasku. To był prawdziwy serial o utarczce wyszkowskiej Ligi Ochrony Przyrody (pod wodzą Renaty Kmiecik) z właścicielem działki i miejscowymi urzędami, które wyraziły zgodę na taką inwestycję. Na szczęście prawomocny wyrok NSA zmusił właściciela do doprowadzenia tego zniszczonego miejsca do stanu pierwotnego. Przebieg „awantury” można prześledzić na kolejnych kilkunastu wpisach pod wspólnym tytułem „Miarka się przebrała”. Inny wieloodcinkowy serial to walka o niedopuszczenie do budowy stawów rybnych na łąkach Fidestu, czy raczej kopalni piasku pod pretekstem budowy stawów rybnych.
 

W marcu 2010 r. i w roku następnym nawiedziły nas uciążliwe powodzie. Miałem satysfakcję, gdy już po powodzi oceniono przydatność mojego blogu do wzajemnego informowania się o stanach wody w rzekach, kogo zalało, a komu się upiekło. Na blogu pisałem wtedy kronikę powodzi. Może ten zapis będzie trwalszy niż ten na papierze, choć po dzisiejszej technice można się wszystkiego spodziewać.

Jeżeli ktoś chce przypomnieć sobie, jak budowano obwodnicę Wyszkowa, może to z łatwością zrobić. Na blogu zapisałem wiele z tych momentów
 

Dokuczliwym jest zupełny brak formalnych reakcji na opisywane problemy. Nie zdarzyło się, by ktokolwiek z przedstawicieli urzędów, do których miałem pretensje, zechciał się odezwać. Kiedyś spytałem, w tekście na blogu, nadleśnictwo w Drewnicy (obejmuje lasy po zachodniej stronie Bugu) o zalety Leśnych Kompleksów Promocyjnych. Najpierw jakiś anonim w komentarzu do wpisu wyjaśnił mi mój brak kompetencji do stawiania pytań, potem, gdy przesłałem formalne zapytanie do leśników, doczekałem się odpowiedzi w stylu przysłowiowego „wicie, rozumicie”. 

Ale nie zawsze jest tak źle. Wyszkowskie nadleśnictwo potrafi zaprosić mnie na organizowane tam terenowe zajęcia dla nauczycieli przyrody, pokazać użytki ekologiczne albo powiadomić o możliwości obejrzenia efektów pracy bobrów, organizujących prawdziwą małą retencję. Bo bobry to nie tylko szkodniki, lecz walczące z potencjalną suszą zwierzęta.
 

Po opisaniu pałacu Skarżyńskich, zatelefonował do mnie pewien pan z Wiednia. Długo rozmawialiśmy o jego pobycie, tuż po wojnie, w zlokalizowanym w pałacu domu dziecka. Dobrze pamiętał to miejsce. Opisał wszystkie zakamarki w przypałacowym parku i okolicy. Pytał o pracujących tam wtedy: pana Kuczyńskiego, wożącego duże bryły lodu z rzeki do lodowni, panią Janczylik, pana Słoneckiego. 

Kilka lat temu otrzymałem mejla od pana, który przedstawił swoją stronę internetową i zaproponował, bym zgodził się na kopiowanie na niej niektórych moich blogowych zapisów. Niespodziewanie z takich kopii zrobiło się miniforum dyskusyjne. Wielu czytelników z ich środowiska dowiedziało się czegoś o Wyszkowie. Gorzko się uśmiechnąłem, gdy autorka jednego z komentarzy dziwiła się, że tyle razy przejeżdżała obok naszego słynnego probostwa i nie przypuszczała, że mogła je tak łatwo zobaczyć. 

Gdyby policzyć, z jakich stron świata ludzie wchodzą na mego bloga, to będzie tego 25 głównych domen, a wszystkich ok. 60, w tym także ktoś z Wysp Kokosowych. Ostatnio komentarz z USA zamieścił były mieszkaniec Wyszkowa, a wcześniej wyszkowianin z Islandii.
 

Autor:
Treść:
Kod z obrazka: