Na początku może warto sięgnąć po definicję tego nowatorskiego programu. Według Wikipedii jest to program komputerowy lub serwis internetowy służący do rejestracji wszystkich informacji o uczniu i zajęciach. W niektórych szkołach jest często stosowany, jako dodatkowy element kontaktu  z rodzicami. Zakres informacyjny przechowywany w dziennikach elektronicznych jest przeważnie większy niż w tradycyjnych dziennikach papierowych.

Definicja brzmi świetnie, jednak jak jest w rzeczywistości? Uczono mnie według niego przez ostatni rok mojej szkolnej przygody, której nie zaliczam do wyjątkowo udanych. Staram się zrozumieć, iż w dobie obecnego rozwoju cywilizacyjnego staje się on niezbędny, ale czy powinien on także zastępować ludzkie uczucia? Odpowiedź jest prosta: nie! 

W mojej szkole oceny wystawiane są w sposób niezwykle rygorystyczny, mianowicie dziennik elektroniczny wylicza uczniowi średnią ważoną i to on ustala, od jakiego to przedziału można postawić daną ocenę końcową. A więc jeżeli Kowalskiemu wypada średnia 3,70, a nie 3,75, to, niestety, czwóreczki nie będzie. Co z tego, że starał się być przygotowany na każdą lekcję, wkładał mnóstwo wysiłku zarówno w naukę do kartkówek, jak i sprawdzianów? Może lepiej było obijać się przez cały dział i nauczyć dopiero na sprawdzian, który przecież ma decydującą wagę, na 5. Dyskusje w takiej sytuacji nie zmieniają niczego, wypada tyle, więc stawiamy tyle. Człowiek wkłada w coś ogromny wysiłek tylko po to, żeby ocenił go komputer, ten, który nie zna ludzkiego charakteru, uczuć, starań, marzeń czy aspiracji, ten, który traktuje na równi wzorowego ucznia i wagarowicza. Co gorsza, podobna sytuacja występuje przy wystawianiu ocen widniejących na świadectwie ukończenia szkoły, które chociaż w części powinno odzwierciedlać poziom wiedzy zdobyty przez trzy czy cztery lata, a nie przez jeden semestr. Oponent odpowie mi, że przecież oceny nie są najważniejsze, a szkoła nigdy nie będzie sprawiedliwa, jednak jak przetłumaczyć to ambitnym, pracowitym uczniom? 

Takie rozwiązanie na pewno jest o wiele wygodniejsze dla nauczycieli, którzy nie muszą się już trudzić przy wystawianiu ocen i których sytuację po części rozumiem, ponieważ JEDNOZNACZNE ocenienie kogoś, to nie lada wysiłek. Chcę jednak przedstawić sytuację uczniów, moim zdaniem, częściej pokrzywdzonych przez dziennik elektroniczny niż wynoszących go na piedestał. Według mnie tak rygorystyczne postępowanie jest nierozsądne i paradoksalne. Podcina skrzydła młodym ludziom, niszczy ich ambicje i zmienia ich w mechanicznie zaprogramowane roboty.

Uzewnętrzniając swoje rozważania, nie mam zamiaru sprzeciwiać się rozwojowi cywilizacyjnemu. Chcę jedynie zwrócić uwagę nauczycieli, pedagogów, a także rodziców na to, aby w swoich ocenach nie kierowali się jedynie cyferkami i liczbami, ale przede wszystkim sumieniem i sercem. Wiem, że w dorosłym życiu rzadko się z tym spotkam, jednak myślę, że skoro szkoła nie tylko uczy, ale także wychowuje, to powinna jednak bronić człowieczeństwa, a nie przyczyniać się do jego zatracania.

Autor:
Treść:
Kod z obrazka: