Dobry wieczór, na co dzień borykam się z rzeczywistością, w której nie ma za bardzo miejsca dla osób homoseksualnych i ich rodzin. Małe miasteczka są tak bardzo heteronormatywne. Codzienny strach o bezpieczeństwo i przyszłość dziecka, o uszanowanie godności i poczucia własnej wartości oraz wiary we własne siły. Katolickie miasteczka odrzucają jakąkolwiek inność i jej nie chronią, a dlaczego miałyby to robić, jeśli nie robi tego Państwo. ”Jeśli ktoś jest homoseksualistą, a poszukuje Pana Boga, kimże ja jestem, aby go oceniać?” (Papież Franciszek). Tak, ocena osób homoseksualnych jest nieustająca, ciągła i zazwyczaj negatywna. Każdego dnia trzeba budować mur odporności zwany miłością. Zrozumienie własnych, często nieuświadomionych lęków, to ich codzienność. Życie w kraju, gdzie homofobiczne nastawienie narzucane jest przez Kościół i akceptowane przez organa państwowe powoduje nieustającą czujność. Przy ogromnej, naturalnej potrzebie człowieka do bycia sobą, takim, jakim się jest, powoduje nieustająca samocenzurę i w rezultacie niemożność bycia sobą. To ciągła kontrola, by nie zdradzić się ze swoją orientacją seksualną i tożsamością płciową. Tylko tyle i aż tyle. Mimo tak wielu zewnętrznych trudności niektóre z osób homoseksualnych podejmują ryzyko wyrażania swojej prawdziwej tożsamości. Zasługują na olbrzymi szacunek za odwagę bycia sobą, w naszym, niestety homofobicznym kraju. Słowa papieża, by „nie oceniać” może zawędrują pod strzechy wszystkich polskich domów. Szczególnie warto zwrócić uwagę na grupę osób homoseksualnych a mianowicie dzieci, nieakceptowanych w swoich domach rodzinnych i wśród najbliższych z powodu swojej orientacji seksualnej i tożsamości płciowej. To tworzy dramatyczne relacje i prowadzi do zachowań, które kończą się wyrzuceniem dziecka z domu lub nawet targnięciem na własne życie. To jest najbardziej zatrważające! Statystyki dotyczące prób samobójczych wśród osób homoseksualnych są bardzo wysokie w porównaniu z grupą ich heteroseksualnych rówieśników. Dziecko wpada w depresję, gdy doświadcza przejawów tzw. "mowy nienawiści", a sprawcom uchodzi to bezkarnie. W polskich szkołach homoseksualność i tożsamość płciowa to tematy tabu, a przemoc fizyczna i psychiczna motywowana homofobią są dozwolone. Często też osoby LGBTQ pozostawiane są same sobie, bo szkoła nie jest przygotowana i chętna do udzielenia im pomocy. Podręczniki i nauczyciele milczą na ich temat. Nasze dzieci nie wybrały sobie swojej orientacji seksualnej, zrobiła to za nie biologia. Niezrozumienie i nieuznawanie tego prostego faktu powoduje pozbawianie ich praw jakimi cieszą się ich heteroseksualni rówieśnicy i wyrzuca się je poza nawias społeczeństwa. Dyskryminacji i wykluczeniu społecznemu dzieci trzeba powiedzieć NIE!! NIE przestępstwom na tle orientacji seksualnej i tożsamości płciowej! Dobrze jest mieć marzenia, rodzice osób homoseksualnych również maja takie zwyczajne marzenia, żeby wszystkie dzieci mogły być po prostu sobą w Polsce. Miłość do naszych dzieci, idąc za słowami Jana Pawła II : „nie jest nam dana, ale zadana do uprawiania”. To zadanie stanowi wyzwanie najwyższej próby. Jeśli zatem jesteś rodzicem dziecka z odmienną tożsamością płciową, nie wiesz do kogo się zwrócić aby uzyskać wsparcie i poszerzyć swoją wiedzę na ten temat zapraszam do kontaktu. Napisz a postaram się udzielić wsparcia oraz podzielę się własnym doświadczeniem i zdobytą do tej pory wiedzą. Jeśli jesteś osobą nieheteroseksualną i nie wiesz jak to powiedzieć swoim rodzicom również możesz do mnie napisać, ja mam to już za sobą. Świat mi się nie zawalił a wręcz przeciwnie powiększył się o całe mnóstwo wspaniałych ludzi. Kontakt mailowy: lgbt.rodzic@gmail.com

Cóś mało tych ludzi na tych uroczystościach jak na tak dużą parafię i prawie 30-tysięczne miasto.

Wnusiu, całuj dzwona.

Pani Wiesiu z Podkarpacia..........ŻAL!!!!! Lepiej było nic nie pisać.

niesamowite we wszystkich aspektach, i jaki miły gość, no, no, kto by się spodziewał...

Co takiego wielkiego uczynił ten Ks Golan. 1,5 roku a panoszy się jakkby wieki był w tym kościele. Szkoda tylko, że przypisuje sobie zasługi poprzednika.

Łoj jak cudnie, cudowni mężczyźni ci księża. Prawdziwi mężczyźni, śliczni, śliczni! U nas we wsi nawet taki jeden chciał moim mężem zostać. Ale ja pobożna - nie można. We wsi co mądrzejsi to mówią, że to czyste bałwochwalstwo, ale kto by się tam przejmował garstką ogarniętych. Pamiętajcie, drodzy moi, im droższa figurka czy dzwon tym większą moc ma.