- Kandydowanie na burmistrza było dla mnie ciężką decyzją – przyznała Justyna Garbarczyk. Od 8 lat pracuje w Warszawie. - Przez te lata jakoś się tam zadomowiłam. Ale, jak mówią, może wilka ciągnie do lasu.

- 8 lat temu, moim zdaniem, Justyna Garbarczyk wygrała wybory, ale przegrała z układem – dodał Jan Malinowski, pełnomocnik Przymierza Samorządowego.

Justyna Garbarczyk przypomniała, że Przymierze funkcjonuje od 20 lat. – Kiedy współdecydowało o losach gminy, powstały największe inwestycje: biblioteka miejska, pływalnia „Błękitna”, hala sportowa, nasza szkoła w Rybnie – wyliczała. – W czasie mojej kadencji jako starosty też dołożyłam swoją cegiełkę budowlaną. Największe osiągnięcie to wybudowanie hali gimnastycznej przy I LO, oddział ratunkowy w szpitalu. Od kiedy władzę dzierży Wspólnota Samorządowa i Platforma Obywatelska tak spektakularne budynki nie powstają. Budują się, jak za każdej władzy, chodniki, ulice, ale obiecanej sali gimnastycznej w Rybnie nie zbudowano. Jeśli wygram wybory, na pewno tę salę zbuduję.

O innych bulwersujących członków Przymierza tematach mówił Jan Malinowski. – To, że mając dobry plan zagospodarowania, robi się wyrywkowe zmiany, które przewidują likwidację stadionu – przekonywał. – Władze nie potrafiły wykorzystać szansy i dokończyć obwodnicy śródmiejskiej. Nie podejmuje się działań na rzecz budowy obwodnicy północnej. A planuje się budowę stadionu nowego za cmentarzem komunalnym. Pytanie: za czyje środki?

W Rybnie Justyna Garbarczyk mogła liczyć na miłe słowa sąsiadów. – Znamy cię, Justyno. Jesteś jedną z nas, powinniśmy stanąć za tobą murem. Wierzę, że mieszkańcy Rybna i okolicznych wiosek się opamiętają – mówiła jedna z uczestniczek spotkania.
 

Ważnym tematem spotkania była przyszłość wspólnoty gruntowej Rybna. Problem polega na tym, że stan prawny wspólnoty jest nieuregulowany, o czym mówiła Jolanta Sędziak, geodeta powiatowy. – To zebranie trochę wiejskie, trochę wyborcze – zapowiedziała Justyna Garbarczyk.

Decyzja ustalająca wielkość udziałów we wspólnocie została wydana w latach 70. – Mamy numer tej decyzji, datę wydania, ale nie mamy samej decyzji. Jesteśmy na etapie jej poszukiwania – wyjaśniła Jolanta Sędziak. Nie ma jej ani zarząd wspólnoty, ani warszawskie archiwa. Starostwo czeka jeszcze na odpowiedź archiwum w Pułtusku. Jeśli poszukiwania zakończą się fiaskiem, sprawa będzie leżała w gestii starosty. Ale odtworzyć trzeba będzie stan z 1963 r., czyli od momentu wejścia w życie ustawy regulującej działalność wspólnot, ustalić, kto posiadał wówczas gospodarstwo rolne. Od tamtego czasu zmienił się jednak stan posiadania gospodarstw, a tym samym udziałów we wspólnocie. 

Obecna sytuacja jest źródłem niezadowolenia części mieszkańców. – Po wojnie było 10-12 udziałowców, kilku prawdziwych gospodarzy. Po latach zrobiła się 100 właścicieli. Ci, co ziemi nie mają, nie mogą np. korzystać ze wspólnotowych wycieczek. A wszyscy jesteśmy mieszkańcami z dziada pradziada – mówiła jedna z uczestniczek spotkania, co nagrodzono zresztą brawami.

 

Autor:
Treść:
Kod z obrazka: