Jak dobrze pamiętamy, początek rundy zupełnie nie zapowiadał późniejszego dołka formy. W pierwszych trzech meczach gracze, wówczas trenera Krzysztofa Ogrodzińskiego, wręcz zdeklasowali kolejno Błękitnych Gąbin, Wkrę Żuromin oraz Ostrovię. I nawet remis w następnym meczu w Wołominie nie był tym z kategorii straconych punktów. Jak jednak później się okazało, od tego spotkania coś w wyszkowskiej maszynie się zacięło. Przyszła seria porażek, co prawda, z późniejszą czołówką tabeli, jednak zespołu z aspiracjami awansu nie można usprawiedliwić zdobyciem jednego punktu w pięciu następnych meczach. Po zremisowanym w bardzo słabym stylu meczu u siebie z outsiderem z Szydłowa trener Ogrodziński oddał się do dyspozycji zarządu klubu. W połowie września dobiegła końca jego dwuipółletnia przygoda z pierwszą drużyną. 

W kolejnym meczu w Drobinie wyszkowian poprowadził, dobrze znany w Wyszkowie, Artur Salamon. Początek jego pracy był dość optymistyczny. Bug pewnie pokonał Skrę. Jednak już w kolejnym meczu, u siebie z Przasnyszem, wróciły stare demony. Nie dość, że nasz zespół przegrał jak najbardziej sprawiedliwie, to jeszcze rywale powinni wywieźć z Wyszkowa worek goli. Rozczarowały również kolejne mecze na własnym stadionie. Nasi gracze pozostawili złe wrażenie po pojedynkach z Mławianką i Wisłą II Płock. Na szczęście, udawało się im zdobywać punkty w meczach wyjazdowych, w Pułtusku, Mińsku Maz. czy Ostrołęce. Na otarcie łez nasz zespół nie miał najmniejszych problemów z tym, by w ostatniej kolejce rozgromić w Wyszkowie Ciechanów.

Oczywiście, trudno jednoznacznie stwierdzić, co było przyczyną najsłabszej rundy w wykonaniu wyszkowian od momentu awansu na IV front. Jest to na pewno materia do opracowania przez trenera Salamona, ale przede wszystkim samych graczy. Skoro ich gra była słaba przez większą część rundy, spora część winy leży na pewno w letnich przygotowaniach. A o tym najlepszą wiedzą mają sami piłkarze oraz poprzedni trener.

Prócz strony fizycznej, wydaje się, że problem tkwi również w głowach zawodników. Niestety, najczęściej można było zaobser-wować postawę „spuszczonych głów”, kiedy mecz nie układał się po ich myśli. Brakowało gracza (bądź graczy), który w trudnym momencie nie tyle swoimi umiejętnościami zmieniłby wynik meczu, ale po męsku krzyknął, zmobilizował i ustawił do pionu, zwłaszcza młodych graczy. Jeśli zimą w drużynie nie pojawi się gracz o silnym charakterze, to trenera Salamona na pewno czeka dużo pracy nad sferą psychiczną piłkarzy.

Jeśli chodzi o roszady kadrowe, wiemy na pewno, że Bug opuści Łukasz Derejko. Doświadczony bramkarz rozstał się w klubem za porozumieniem stron. Jest w tej chwili wolnym zawodnikiem i może bez przeszkód trenować z innym klubem. Ostatnie pół roku na pewno nie należało do Łukasza, co rzucało się w oczy w porównaniu do meczów z przeszłości, które sam potrafił dla drużyny wybronić. Oczywiście, nie przekreśla to jego dorobku w Bugu, w zdecydowanej większości bardzo dobrych meczów, które sprawiły, że Derejko przez wielu zewnętrznych obserwatorów był i jest uważany za bramkarza nr 1 w IV lidze.

Odejście Łukasza wiąże się z koniecznością poszukiwania nowego zawodnika na tej pozycji. Na razie pozostał tylko młody Karol Ponichtera, który nie jest jeszcze gotowy na regularne występy w IV lidze. Ważą się również losy Pawła Nowackiego. O jego przydatności ma zdecydować trener Salamon. Nowacki z pewnością dużo lepiej prezentował się podczas przedsezonowych sparingów. W meczach mistrzowskich, mimo 7 zdobytych bramek w lidze i pucharze, jednak nieco rozczarował. Być może potrzebuje szansy w postaci drugiego półrocza na pokazanie w większej mierze swoich umiejętności.

Problemem personalnym, znanym nie od dziś, jest również brak drugiego napastnika. Tej jesieni nie możemy na pewno narzekać na formę strzelecką Łukasza Kowalczyka. 9 bramek w lidze, 6 w pucharze, to naprawdę przyzwoity bilans. 

Autor:
Treść:
Kod z obrazka: