Główne zarzuty to wykonanie chodnika z innego, niż spodziewano się, materiału oraz jakość nawierzchni drogi, z której unoszą się tumany pyłu. Mieszkanie przy niej, co podnoszą mieszkańcy, i korzystanie z niej stało się  bardzo uciążliwe. Nie można przejść, nie brudząc się i nie wdychając kurzu, właściwie nie warto otwierać okien czy suszyć na powietrzu prania. Remont miał poprawić stan popękanej drogi i zapewnić ścieżkę pieszo-rowerową. Jednak jego efekt nie spełnił oczekiwań mieszkańców, dlatego skierowali pismo do wójta z prośbą o wyjaśnienia. Ścieżka miała być asfaltowa, a nie żwirowa, a droga bitumiczna nie powinna tak pylić. W specyfikacji zamówienia była mowa o odnowieniu bądź wykonaniu nawierzchni bitumicznej. Wykonawca robił to metodą powierzchniowego utrwalenia, stosowaną przy zniszczonym, popękanym asfalcie. 

Podczas sesji sprawę podniosła sołtys Kormacisk Monika Gajownik. 

– Na czym polega przebudowa czegoś, czego do tej pory nie było? – pytała o chodnik, którego jakość określiła jako „wątpliwą”, ponieważ są nierówności, na części porasta trawa. Miało to być poprawione, ale tak się nie stało. Za pieniądze gminy powstała „nieestetyczna ścieżka”, z której na pobocze osypuje się żwir. Przedtem drogą jeździły dzieci na rolkach, po ścieżce nie da się jeździć nawet rowerem, choć do tego m.in. miała służyć. Rowerzyści nadal korzystają z drogi, dzieci na rolkach wcale. Nie jest to ani bezpieczne, ani komfortowe. Sołtys Gajownik uważa, że winę ponosi posypka bazaltowa, którą został pokryty asfalt. Jest systematycznie wypłukiwana i wywiewana, a miała zamknąć asfalt. 

– Byłabym wdzięczna, gdyby państwo przejechali się, zobaczyli, jak to wygląda – zwróciła się do radnych. – Nie widziałam w całej gminie tak wykonanego chodnika, tak zrobionego asfaltu. Mieszkańcy pytają, czy to jest kara?

Wójt Stanisław Jastrzębski nie negował obecnych uciążliwości, ale namawiał do cierpliwości i poczekania z oceną. Firma powinna mieć szansę ukończenia prac, a ich efekt powinien być oceniany przez pryzmat wiedzy o technologii budownictwa drogowego. „Podobanie się” mieszkańcom nie musi być jednoznaczne z fachowością. Podobna technologia była stosowana w innych miejscach, m.in. w Budach-Przetyczy, gdzie służy „w miarę dobrze”.

- Odczekajmy trochę, nie gorączkujmy się – namawiał, wyjaśniając specyfikę kruszywa bazaltowego. Przytoczył historię, gdy w Małaszku jedna z mieszkanek również była niezadowolona z tej metody, zaś po roku stwierdziła, że teraz jest dobrze. 

W Kornaciskach ciąg pieszo-rowerowy i droga miały nie być oddzielone krawężnikiem, tylko wyróżnione innymi kolorami i potem odseparowane białą linią. Drogę do Kornacisk od Długosiodła i w Kornaciskach wykonano innymi technologiami: nakładką i powierzchniowym utrwalaniem, kierując się stanem wyjściowym.

– Powołuje się pan na protokół, ja trzy dni go próbowałam zobaczyć. Pan Orłowski powiedział, że nie ma czegoś takiego, szukał w archiwum – stwierdziła pani sołtys. 

– To były konsultacje, mieszkańcy stwierdzili, że chcą identycznie, jak między Długosiodłem a Kornaciskami, bez kostki i krawężnika. Mówiliśmy, że to będzie powierzchniowe utrwalenie. Dajmy skończyć, jeżeli będzie źle, będziemy poprawiać – tłumaczył wójt Jastrzębski. Powierzchniowe utrwalenie ma być skuteczną i stosunkowo niedrogą metodą naprawy popękanych i zniszczonych zmiennymi temperaturami dróg. 

– Nie wszystkim ma się podobać – podsumował. – Zależy nam na tym, żeby tego typu inwestycje robić dalej. Szukamy metody takiej, żeby pieniądze wydać gospodarnie.

Autor:
Treść:
Kod z obrazka: