Wyszukaj na stronie

Kobieto, puchu marny – rozpoczęła cytatem z Mickiewicza wernisaż wystawy obrazów Iwony Ostrowskiej zatytułowanej „Kobiety” dyrektor wyszkowskiej biblioteki Małgorzata Ślesik-Nasiadko. – Jest taka rodzinna atmosfera – kontynuowała. – Większość z państwa zna (a sala była pełna) bohaterkę dzisiejszego wieczoru.

Obejrzyj galerię z wernisażu

Zauważyła, że 7 marca sala konferencyjna biblioteki zamieniła się w prawdziwą galerię sztuki dzięki trzem siostrom - Iwonie, Jolancie i Elżbiecie, z domu Dyl - które wspólnie przygotowały wystawę. – Jest taka rodzinna atmosfera – kontynuowała dyrektor. – Większość z państwa zna (a sala była pełna - EB) bohaterkę dzisiejszego wieczoru. Jest dziś z nami jej wychowawczyni z podstawówki (Barbara Tarasiuk, emerytowana nauczycielka szkoły Podstawowej nr 2), jej nauczyciele z liceum (m.in. Wiesława Wróbel i Władysław Klimaszewski, obecnie dyrektorzy I LO), przyjaciele i znajomi.
Małgorzata Ślesik – Nasiadko z dumą poinformowała, że artystka zaprojektowała, oprócz logo Empiku, także logo Miejsko – Gminnej Biblioteki Publicznej w Wyszkowie i to zupełnie bezinteresownie.  – Ta kobieta ma po prostu wielkie, piękne serce – podsumowała.
- Mam talent – uzupełniła Iwona Ostrowska.
- Trzymam ją za słowo, że nie jest to ostatnia jej wystawa w naszej bibliotece, choć pierwsza – zakończyła, oddając  mikrofon malarce, która wyznała, że ogromną frajdą i  radością jest dla niej ta wystawa w rodzinnym mieście. Mówiła, że kobiety na jej obrazach są tajemnicze, ale wszystkie czarujące swą kobiecością.
Podziękowała za tak liczne przybycie na swoją, kolejną już, wystawę.
- Ale najważniejszą, z największą tremą – dodała jej siostra Elżbieta.
- Wrażliwie malowane portrety – Małgorzata Ślesik-Nasiadko zacytowała opinię o obrazach Iwony Ostrowskiej prof. zw. Bogumiły Jung, dziekan Wydziału Architektury i Wzornictwa w Poznaniu -  ukazuje świat wewnętrznych przeżyć, zatrzymując w kadrze obrazu to, co najbardziej ulotne, nieuchwytne. Każdy obraz opowiada jakąś historię emocji, które emanują poprzez gest, spojrzenie, układ postaci (...) Piękna tajemniczość i gracja portretowanych niejako zaskakuje widza, wynikając wprost z materii tego malarstwa, tworzonego z pasją i emocją, pełnego dynamiki, ale chwilami czarującego wyciszeniem i refleksją. 
Dyrektor biblioteki przy okazji postanowiła rozprawić się ze stawianymi jej w anonimowych komentarzach internetowych zarzutami, że swoim artystom „kadzi”. - Nie zapraszam artystów, których nie kocham, nie cenię. Choć jestem wielbicielem, a nie znawcą sztuki.  
- A ja jako najstarsza siostra – ucałowała Iwonę Jola Maćkowska – dziękuję, że mogę być z ciebie jeszcze raz dumna.
Potem były rozmowy, powitania, uściski i wiele serdeczności, bo przyjaciele Iwony, nie tylko z Wyszkowa, nie zawiedli. 
 Jest jeszcze szansa obejrzeć wystawę, która będzie czynna do końca marca.

Wróć do listy artykulów z tego wydania