- Tak, w tym roku przyjechałam do Wyszkowa z drugą. Rok temu rozeszła się książka „Podróże w rytmie miłości”. Powieść „Jej znak” to jej rozszerzenie, pogłębienie. Opisuję to, co zauważyłam w Wyszkowie, Indiach, Niemczech, krajach, po których chętnie podróżuję, w których żyję. Staram się przekazać to w lekkiej formie, z punktu widzenia kobiety. Zaznaczam, że nie jestem feministką. Po prostu uważam, że pewnych rzeczy mężczyzna nie zauważy albo naświetli ze swojej strony.

Wychowano mnie po męsku. Może dlatego, że byłam pierwszą córką w rodzinie, gdzie bardzo spodziewano się chłopców. Męski potomek się nie pojawił, dlatego tata poświęcił swoje pedagogiczne zdolności, żeby wychować mnie jako dziewczynę i chłopaka jednocześnie. Ludwik Cendrowski był matematykiem. Pomysłodawcą programu telewizyjnego „Banda niewidzialnej ręki”, w których młodzi chłopcy w tajemnicy pomagali różnym osobom. Jako swój znak na miejscu zostawiali odbicie ręki. Był też pisarzem, pisał książki głównie matematyczne. Jakby na przekór poszłam w stronę historii, ale z matematyki coś we mnie zostało. Starałam się połączyć w sobie te kontrasty.
 

- To trudne pytanie. Przemieszczam się od początku. Urodziłam się w Zielonej Górze na Dolnym Śląsku. Wychowywałam się na Pomorzu, tam się uczyłam. Całe wakacje i większość wolnego czasu spędzałam w Poznańskiem, a później w Warszawie. Jak widać, nosiło mnie po całej Polsce, z każdego regionu coś „przykleiło” się do mojej osoby. Dość wcześnie wyjechałam z kraju. Po ślubie, w 1984 r., zamieszkałam w Niemczech, wychowałam dzieci, kształciłam się. Wcześniej ukończyłam studia historyczne, potem kształciłam się w filozofii azjatyckiej, studiowałam taoizm i tantryzm. Bardzo aktywnie uprawiałam wówczas różne kierunki jogi. Zresztą nauczanie jogi, obok tłumaczeń, było moim drugim zawodem. Zajmowałam się też prowadzeniem grupy kung-fu.

Potem stwierdziłam, że  nadszedł czas na podróże. Rzuciło mnie aż do Azji, pojechałam do Nepalu, potem do Indii. To była miłość od pierwszego wejrzenia. Wracałam tam przez 10 lat, wracałam, żyłam na stałe, zapuściłam tam korzenie. Za mną ciągnęła moja rodzina, syn jako młody inżynier rozpoczął tam praktykę i zastanawiał się nad osiedleniem się w Indiach. W tym momencie przyszło otrzeźwienie, powiedziałam: nie. Wróciłam do Europy, zatroszczyłam się o niemieckie gniazdko.

Trzy lata temu przyjechałam do Wyszkowa, co dla mnie było bardzo egzotyczną przygodą. Rzuciło mnie w obszar Polski, który znałam tylko z opowiadań mamy. Kiedy była mała, jej rodzinę wysiedlono właśnie nad Bug, do małej wioski w okolicach Wyszkowa. Historia kołem się toczy. Nie ma przypadków, wszystko ma swój sens.
 

- Dzięki pewnej książce dwóch wyszkowskich pisarzy, która, być może, gdyby nie opowieści mamy, nigdy nie znalazłaby się w moich rękach.
 

- Właśnie. Zafascynowała mnie tak, że zaczęłam tłumaczyć na niemiecki drugą książkę Grzegorza Pikory i Adama Rosłońca „Dzieciożerca”. Właśnie Adam Rosłoniec namówił mnie do spisania przygód i przeżyć z Azji. Zwrócił mi uwagę, że książek podróżniczych na rynku jest już dużo i powiedział: „pokaż Indie inaczej, z kobiecego punktu widzenia”. Ta książka opowiada, jak można powiązać dwie kultury w jednej osobie bez robienia zbyt wielkiego szpagatu.
 

- Absolutnie tak. Duża część mojej książki poświęcona jest jednak Azji, gdzie spędziłam 10 lat życia, wędrując i organizując wyprawy w Himalaje. Wędrowałam pieszo na sześciotysięczniki. Im wyżej byłam, tym bardziej czułam się szczęśliwa. Na tych wędrówkach zetknęłam się z ludźmi, nawet jak Azję, oryginalnymi, z tamtejszymi joginami, żyjącymi poza społeczeństwem. Z nimi też najczęściej wędrowałam. Do dzisiaj jestem dumna, że Himalaje przeszłam w klapkach. Te kontakty spowodowały, że zaczęłam częściej odwiedzać klasztory buddyjskie i hinduskie ashramy gdzie skupia się życie religijne. Są tam też szpitale i szkoły. W starym stylu uczy się w nich tego, co należy do dawnej kultury hinduskiej. Byłam pod wrażeniem tego, jak Hindusi potrafią utrzymywać swój dawny styl życia, mimo że to równocześnie nowoczesny kraj.
 

- Powiedzmy, że te ostatnie zdania to prowokacja, mająca zainteresować moją osobą i książką. Uwielbiam Marka Twaina, który w bardzo podobny sposób napisał swoją biografię. Jako nauczycielka jogi absolutnie jestem abstynentką.
 

- Mieszkamy jak duża, tradycyjna rodzina: moja mama, mąż, dorosłe dzieci. Dużo czasu spędzamy z polską rodziną, wracając tam, gdzie możemy znaleźć nasze korzenie.
 

- W Wyszkowie jeszcze tego miejsca nie mam, ale rozglądam się. Jestem oczarowana okolicami, powietrzem, którego inni szukają w Azji, daleko w górach. Dzięki temu powietrzu można tu szybko się zregenerować, dojść do siebie.
 

- W pewnym momencie poświęciłam się pracy lekarskiej. W Szwajcarii zdobyłam wykształcenie jako lekarz – zielarz i ta działalność  toczy się równoległym nurtem mojego życia. Mam w tej chwili trzy zawody.
 

- Ciągle żyję, nie udało mi się zwariować. Nie lubię stagnacji, jednostajności. No i mam sporo fantazji. Dzięki temu zauważyłam, jak bardzo wszystkie kultury zbliżone są  do siebie, i że ludzie nie różnią tak bardzo, jak to sobie wyobrażamy.
 

- Między innymi o tym piszę w mojej książce. Co się dzieje z kobietami, które żyją od… do…, wieczorem padają na łóżko, nie mając siły nawet na oglądanie telewizji. Piszę, jak można z tego wyjść. Sama przez to przeszłam. Osobiście wyjście znalazłam w tym, że w ciągu dnia, na początku raz w tygodniu, potem intensywniej, znalazłam czas dla siebie. Nie przeznaczyłam go na telewizję czy książki, ale na naukę jogi oddechu (raja joga), potem weszłam w to bardzo głęboko. Wystarczyło parę godzin w tygodniu, żeby zniwelować negatywne skutki tego, co się działo, nabrać energii. I nagle znajdywał się czas, nie było nudno, wieczorem nie padało się na nos. Miałam siłę dla siebie, dla rodziny i wielu innych ludzi. Zaczęła się inna moja historia, właśnie w okresie, kiedy kobietom jest najciężej.
 

- Około 35. Wtedy moje dzieci nie były dorosłe, nie mogłam ich zostawić samych. Jak każda mama stanęłam przed problemami nastolatków. Mocno zaangażowałam się wówczas w kung-fu. Nie lałam moich synów po pupach, po prostu wspólnie ćwiczyliśmy.

- Tak, to jest moje marzenie. Właśnie mały domek, gdzie mogłabym się zająć swoimi hobby. I tu pojawia się nazwa waszego miasteczka. Znajduję tu interesujących ludzi, każdy mój przyjazd owocuje czymś ciekawym. Miejsce, w którym osiądę, musi być specjalne. Dlatego szukam, rozglądam się. Mój syn już był w Wyszkowie, spojrzał i powiedział: „rozumiem ciebie”.

W recenzjach pani książka klasyfikowana jest jako literatura kobieca.

- Niezupełnie tak jest. Adresowana jest również do mężczyzn, o których bardzo dużo piszę. Piszę o mężczyznach szczególnych, którzy potrafili żyć niekonwencjonalnie, szukać modelu innego niż ten propagowany przez społeczeństwo, przeskoczyć siebie. Przewija się tam wątek zdrowego związku rodzinnego, opartego na partnerskich zasadach. Być może wykształcenie filozoficzne spowodowało, że zdryfowałam w stronę podstawowych pytań życiowych: „po co żyjemy, co chcemy osiągnąć?” Choć oczywiście książka utrzymana jest w lekkiej formie romansu.
 

- Jestem optymistką, uważam, że z najgorszych sytuacji można wyjść. Zawsze jest coś pozytywnego, czego można się uczepić i wyciągnąć wędką. Chciałam, żeby ta książka dała nadzieję czytelnikom, którzy mają własne kłopoty.
 

- W tej chwili egzemplarze z prywatnego wydania można  zamawiać u mnie przez Facebook, wpisując hasło Jej Znak. Wejście na polski rynek księgarski jest w przygotowaniu. Na pewno będą egzemplarze w wyszkowskiej bibliotece. Planowane jest także spotkanie autorskie w Wyszkowie i w Poznaniu.

Autor:
Treść:
Kod z obrazka: